پوشیده چون جان میروی اندر میان جان من    سرو خرامان منی ای رونق بستان مـــــن

چون میروی بی من مرو ای جان جان بی تن مرو      از چشم من بیرون مشو ای شعله تابان مـــــن

هفت آسمان را بر درم و از هفت دریا بگذرم       چون دلبرانه بنگری در جان سرگردان مـــــن

تا آمدی اندر برم شد کفر و ایمان چاکرم       ای دیدن تو دین من و ای روی تو ایمان مـــــن

بی پا سر کردی مرا بی خواب و خور کردی مرا      سرمست و خندان اندرآ ای یوسف کنعان مـــــن

از لطف تو چون جان شدم و از خویشتن پنهان شدم     ای هست تو پنهان شده در هستی پنهان مـــــن

گل جامه در از دست تو ای چشم نرگس مست تو      ای شاخه ها آبست تو ای باغ بی پایان مـــــن

یک لحظه داغم میکشی یکدم به باغم میکشی      پیش چراغم میکشی تا وا شود چشمان مـــــن

ای جان پیش از جانها و ای کان پیش از کانها       ای آن پیش از انها ای آن من ای آن مـــــن

منزلگه ما خاک نی گر تن بریزد باک نی       اندیشه ام افلاک نی ای وصل تو کیوان مـــــن

مر اهل کشتی را لحد در بحر باشد تا ابد       در آب حیوان مرگ کو ای بحر من عمان مـــــن

ای بوی تو در آه من وای آه تو همراه من      بربوی شاهنشاه من شد رنگ و بو حیران مـــــن